دلیل درد در کف دست
علل درد کف دست میتواند ناشی از آسیب دیدگیها، عفونتها و اختلالات تاثیرگذار بر عصبها و عروق خونی یا بافتهای درون دست باشد.
علل درد کف دست میتواند ناشی از آسیب دیدگیها، عفونتها و اختلالات تاثیرگذار بر عصبها و عروق خونی یا بافتهای درون دست باشد.
آسیب دیدگی ها میتوانند به نقاط کلیدی دست شامل عصبها، تاندونها و عضلات صدمه زند. کوبش، ضربه و برخورد پر نیرو مانند فرو آمدن اشیا سنگین روی دست، افتادن روی دست، سوختگیهای ناشی از آشپزی، بریدگی در کف دست، گزش یا نیش حشرات، کاربرد یا کشش بیش از حد مانند موارد مربوط به ورزش یا حرکات تکراری از جلمه صدماتی است که منجر به بروز درد در کف دست میشود. کبودی، ورم و خشکی دست نیز از دیگر علایم آسیب دیدگی دست است.
آسیبدیدگیهای شدیدتر میتوانند بر اثر صدمه دیدن ساختارها و بافتهای درون دست و مچ دست مانند مفاصل، استخوانها، تاندونها، رباطها، عصبها و رگهای خونی ایجاد شوند.
مردم اغلب اوقات میتوانند آسیب دیدگیهای خفیف دست را در محیط خانه با کمک استراحت دادن به دست در حد امکان، استفاده از یخ (سرما درمانی) برای ناحیه آسیب دیده به مدت تا ۲۰ دقیقه در هر بار و مصرف داروهای ضد درد غیر نسخهای درمان کنند.
مردم دچار آسیب دیدگیهای شدیدتر مانند شکستگی یا در رفتگی باید مورد مراقبت کامل پزشکی قرار گیرند. همچنین در صورت تشدید وخامت مشکل و عدم بهبود آن مردم باید به پزشک متخصص دردشناس مراجعه کنند.
یکی از معروفترین اختلالاتی که دلیل درد در کف دست میشود، سندروم تونل کارپال میباشد.
سندروم تونل کارپال از دیگر مشکلاتی است که میتواند موجب درد کف دست شود. وقتی فردی دچار سندروم تونل کارپال باشد، این تونل داخل مچ دست در تنگنا قرار گرفته یا ملتهب میشود که این امر باعث ایجاد فشار بر عصب مدیان و تاندون های موجود در آن میشود.
درد مچ دست، درد کف دست، و درد انگشتها، بی حسی یا حس مور مور کف دست و انگشتان، ضعف در کف دست یا کاهش توانایی گرفتن اشیا از جمله علایم سندروم تونل کارپال است؛ اغلب این علایم به شکل تدریجی شکل میگیرند و ممکن است در طول شب یا هنگامی که شخص از خواب بیدار میشود، تشدید شوند.
صدمات دست و مچ (که سبب ورم می شوند)، انجام حرکات تکراری با دستها، کاربرد مکرر ابزار مرتعش با دست، بارداری، دیابت، تاریخچه خانوادگی ابتلا به سندروم تونل کارپال از جمله ریسک فاکتورهای سندروم تونل کارپال است.
درمانهای غیرجراحی این مساله شامل استفاده از عضو بند (اسپلینت)، اجتناب از فعالیتهای منجر به تشدید علایم یا تعدیل آنها، استفاده از داروهای ضد درد غیر نسخهای مانند آسپیرین و ایبوپروفن، گرفتن داروهای نسخهای مانند داروهای استروئیدی یا تزریق لیدوکائین، پرداختن به یوگا، طب سوزنی یا درمانهای کایروپراکتیک است. در مورد مردم دچار علایم شدید یا سخت درمان، پزشک متخصص میتواند لیزر را برای کاهش فشار بر عصب مدیان توصیه کند.