گرایش به این باور که ما کمتر از دیگران دچار خطا می شویم را خطای نقطه کور ذهنی می‌گویند. البته این فقط یک ضعف در مربیگری و آموزش نیست و ممکن است در هر شغلی و هر مرحله ای از زندگی و کسب و کار ما ایجاد شود.
وقتی نتوانیم اشتباهات خود را ببینیم، ممکن است قضاوت‌ها و رفتارهای ما مضر واقع شوند و اثرات منفی به دنبال داشته باشند. این هم آثار مخربی بر شخصیت ما و در ادامه بر تعاملات ما با کارآموزان می‌گذارد، حتی ممکن است اعتماد کاری ما خدشه دار شود.
اغلب مربیان فکر می‌کنند که تصمیم‌هایی که خودشان می‌گیرند، عاقلانه تر از تصمیم‌های دیگران است و این بدون در نظرگیری تمامی وضع موجود است یا صرفاً با داوری سطحی مربی حاصل می‌شود. وظیفه‌ی مربی تحلیل مجموعه تصمیمات و اخذ بهترین تصمیم بر پایه مشاوره با کارآموز است.
همچنین اغلب مربیان، دیدن خطاهای دیگران را دوست دارند و کشف آن خطاها را ناشی از هوش و ذکاوت خودشان می‌دانند! و این درحالیست که این گونه افراد غافلند که خودشان هم برای بقیه جزو دیگرانند. کشف خطاها شاید نشانه هوش سرشار باشد امّا انتقال آن و تلاش برای رفع آن نشانه ی شعور فردی بالا برای کمک به کارآموز است.
در تحقیقی که در آمریکا انجام شد، نتایج نشان داد که ۸۵ درصد افراد خود را کمتر از میانگین جامعه در معرض خطا میدیدند.
نتایج تحقیقات به این نکته جالب اشاره می‌کند که حتی بعد از آن که خطای نقطه کور برای افراد خاطی تشریح می‌شود، مقاومت در برابر پذیرش خطا از طرف آنها بیشتر می‌شود.
مربیان بیش از آن که به نصیحت‌ها گوش بدهند، در نقش والد قرار گرفته و نصیحت نیز می‌کنند.
به طور مثال در تحلیل و آنالیز عملکرد، حاضر نیستند از مواضع خودشان کوتاه بیایند و در واقع دقیقاً بدلیل بروز همین خطا جبهه گیری کارآموزان دیده می‌شود.
سال‌ها پیش پائولو کوئیلو مثال جالبی در یکی از کتاب‌هایش می‌آورد: « پائلو می گوید که ما آدم ها در یک صف طولانی پشت سر هم داریم راه می‌رویم و هر کدام از ما آدم‌ها دو تا سبد با خودمون داریم که با یک چوب که بر روی دوشمان است آنها را با خود حمل می‌کنیم. یکی جلو آویزان و یکی را پشتمان آویزون کرده ایم.
نکات مثبت و خوبی‌هایمان را در سبد جلویی می‌اندازیم، عیب‌های مان را در سبد پشتی، وقتی در مسیر داریم راه می‌رویم، فقط خوبی های خودمان را می بینیم و عیب‌های تمام نفرات جلویی مان را همیشه جلوی چشم‌های مان داریم ولی هرگز عیب‌های خودمان رو نمی‌بینیم!»
اینکه از زاویه دیگران به خود نگاه کنیم، اینگونه می‌توانیم به سبد پشتی خودمان هم نگاهی بیاندازیم که در حالت عادی، چشم ما از دیدن آن نقطه کور است.
اینکه سعی کنیم مواردی که قبلاً فکر می‌کردیم کاملاً درست می‌گوییم و دیگران کاملاً اشتباه می‌کنند را به خاطر بیاوریم تا به خاطر بسپاریم که همیشه حق با ما نیست.
