آزمون رست Rast یکی از آزمون‌های مهم و البته کاربردی در علوم ورزشی می‌باشد که باعث می‌گردد بتوانید وضعیت بی هوازی افراد را بسنجیم. این آزمون هم خانواده آزمون‌های بی هوازی همچون وینگت و یا پرش سارجنت که در امتحان آمادگی جسمانی استفاده می‌شود، می‌باشد و باعث می‌گردد تا بتوانیم فاکتور مهم بی هوازی در افراد ورزشکار را مورد ارزیابی قرار دهیم. در ابتدا باید بدانیم توان بی هوازی چیست سپس برای سنجش آن از این آزمون استفاده کنیم.
تعریف توان بی هوازی: توان بی هوازی به توانایی بدن به استفاده از سیستم انرژی فسفازن ( لاکتیک) گفته می‌شود. معمولاً ورزشکاران رشته‌های قدرتی و سرعتی دارای میزان بالایی از این توان بوده و در صورتی که ورزشکاران اینگونه رشته‌ها در این بخش دچار ضعف گردند بر روی عملکرد ورزشی آنها چه در کوتاه مدت و چه بلند مدت تاثیر منفی خواهد گذاشت و این یعنی کاهش کیفیت عمر قهرمانی.
یک پرنده ارتفاع، یک پرتاب کننده با وزنه، یک وزنه بردار المپیکی و یا حتی یک گلر فوتبال نیاز به حداکثر توان بی هوازی بالایی می‌باشند. این میزان با یک برنامه تمرینی قدرتی و توانی قابل بهبود می‌باشد و افراد با یک برنامه تمرین و تغذیه و مکمل مناسب می‌توانند به حداکثر توان بی هوازی خود دست یابند. بعلاوه عنصر ژنتیک هم بر روی توان بی هوازی اثر می‌گذارد. افرادی که دارای تارهای عضلانی تند انقباض FTb بیشتری در مقابل عضلات کند انقباض مانند ST می‌باشند بالقوه دارای توانی بی هوازی بالاتری نیز خواهند بود.
با توجه به زمان‌های ثبت شده با استفاده از فرمول زیر برای هر کدام از مسافتها توان بی هوازی را حساب نمائید Power = Weight × ۱۲۲۵÷ Time ³ بالاترین عدد محاسبه شده به عنوان توان بی هوازی حداکثر در نظر گرفته شود.
توجه: در صورتی که بخواهید نتیجه این آزمون‌ها را در تحقیقات نیز استفاده نمائید بهتر است از توان نسبی استفاده شود. بدین معنی که توان حداکثر را در وزن افراد تقسیم کنید.
نکته: این آزمون دارای روایی بالایی می‌باشد ولی در صورت داشتن امکانات می‌توانید از تست وینگت بر روی دوچرخه مونارک نیز استفاده نمائید.
