تمرینات ورزشی در ارتفاع

(acute mountain sickness (AMS

یکی از شایع‌ترین عوارض تمرین در ارتفاع AMS می‌باشد.
این عارضه مجموعه‌ای از علایم غیر اختصاصی شامل سرگیجه، تهوع، ادم محیطی، بی‌اشتهایی، سردرد و...می‌باشد که معمولاً ۶ الی ۸ ساعت پس از حضور در ارتفاع ظاهر می‌گردد. به نظر می‌رسد که با فعالیت ورزشی ریسک بروز AMS افزایش نمی‌یابد و خطر بروز آن برای افراد ورزشکار و غیر ورزشکار یکسان است.

بیماری‌های قلبی و ریوی

از دیگر عوارض انجام تمرینات در ارتفاع تشدید تظاهرات بیماری‌های قلبی و ریوی است.
کاهش فعالیت تمرینی به دلیل افزایش خستگی مرکزی در ارتفاع عارضه ی دیگری است که در تمرینات ارتفاع ایجاد می‌شود. خستگی مرکزی به دلیل هیپوکسی در شرایط ارتفاع سریع‌تر رخ می‌دهد.

نیاز به مکمل آهن

تمرین در ارتفاع نیاز بدن را به مکمل آهن افزایش می‌دهد خصوصاً در گیاهخواران این مساله اهمیت بیشتری دارد.
مطالعات کمی در ارتباط با ایجاد رادیکال‌های آزاد اکسیداتیو تحت هیپوکسی انجام شده، برای پیشگیری از صدمات بافتی این عارضه بهتر است ورزشکاران در ارتفاع از مکمل توکوفرول (vit E) استفاده نمایند.
یکی از نگرانی‌های تمرینات در ارتفاع برای افرادی می‌باشد که ویژگی سلول داسی شکل دارند. در شرایط هیپوکسی خطر splinic infarction (ایجاد بافت فیبروز در طحال و از دست دادن کارایی طحال به دلیل توقف جریان خون) در این افراد وجود دارد.

کاهش قدرت هوازی

از دیگر عوارض تمرین در ارتفاع کاهش قدرت هوازی به دلیل کاهش حجم پلاسما و در نتیجه کاهش برون ده قلبی می‌باشد.