طی دهههای اخیر، فیزیولوژیستها، این نظریه را که عضلات به هنگام انقباض و در نبود اکسیژن لاکتیک تولید میکنند و این اسید لاکتیک است که باعث درد میشود را مورد بررسی قرار دادند.
این نظریهها بعد از یکسری آزمایشاتی که در سال ۱۹۷۰ توسط جرج بروکس در دانشگاه برکلی کالیفرنیا انجام شد، دیگر بررسی نشد و طی این دههها بیشتر مورد قبول واقع شد.
بروکس بیان داشت که تنها به هنگام کمبود اکسیژن، لاکتیک تولید نمیشود. در واقع بدن انسان به طور مداوم حتی به هنگام خواب، هیدرات کربن را به اسید لاکتات تبدیل میکند.
نیمی از لاکتات به سرعت به ATP (آدنوزین تری فسفات) تبدیل میشود که سوخت اساسی برای انقباض ماهیچههاست. نسبت لاکتات استفاده شده در این روند به هنگام ورزش ۷۵ تا ۸۰ درصد است و نیازی به اکسیژن ندارد. باقی مانده لاکتات در خون باقی میماند و برای تغذیه قلب از آن استفاده میشود یا به وسیله کبد تبدیل به گلوکز میشود (منبع دیگر انرژی برای فعالیت ماهیچهها) باز کردن جزئیات پیچیده سلولهایی که لاکتات تولید میکنند و این که چطور بدن این تعادل را حفظ میکند از مباحث در حال بررسی است.
مطالعات تاکنون نشان دادهاند که میزان لاکتات تولید شده در بدن ورزشکاران استقامت و ورزشکارانی که فعالیتشان به آن اندازه شدید نیست، یکسان است، امّا بدن ورزشکاران استقامت از این لاکتات برای تولید سوخت بهینه تر استفاده میکند، در واقع میزان لاکتات در خون آنها به سرعت بالا نمیرود.
این بدین معناست که حتی اگر ما همه اطلاعات علمی را پیش از این نداشتیم، توصیههای مورد نیاز برای تمرین را داشتهایم.