کلسترول ، ماده چرب و موم مانندی است که در تمام سلول‌های بدن ما وجود دارد.
بدن ما برای ساخت هورمون‌ها، ویتامین D، و موادی که باعث هضم و جذب غذاها در بدن می‌شوند، به کلسترول نیاز دارد.
کلسترول، توسط واحد‌های کوچکی به نام لیپوپروتئین، در خون ما جابجا می‌شود. دیواره بیرونی لیپوپروتئین‌ها از پروتئین ساخته شده و درون آنها چربی lipid/fat قرار دارد.
لیپوپروتئین ها، به دو شکل در بدن یافت می شوند:
کلسترول HDL را غالباً با نام کلسترول خوب یا مفید می‌شناسیم، و از کلسترول LDL نیز اغلب با عنوان کلسترول بد یا مضرّ یاد می‌شود.
LDL بالا باعث ایجاد رسوب در دیواره عروق و مویرگ‌های خونی می‌شود، اما HDL با جمع آوری مازاد کلسترول از سطح بدن، آن را به کبد تحویل می‌دهد تا کبد ما این کلسترول اضافه را از بدن دفع کند.
از آنجا که کلسترول از جنس چربی است، در خون که حلال آن آب است، حل نمی‌شود.
وقتی می‌گوییم فردی کسترول بالا دارد، به این معناست که میزان کلسترول موجود در خون آن فرد بالاتر از میزان نرمال است.
کلسترول بالا به تنهایی، علائمی ندارد. به همین دلیل، اغلب افرادی که کلسترول خونشان بالاست، از آن مطلع نیستند.
بالا بودن کلسترول خون در افراد، خطر ابتلای آنها به بیماری های قلبی عروقی Coronary Heart Disease را بالا می‌برد.
از همین رو، متأسفانه اغلب افرادی که به کلسترول خون بالا مبتلا هستند، زمانی به مشکل خود پی می‌برند که با مشکلات قلبی عروقی روبرو می‌شوند.
هر چه میزان LDL در خون فردی بالاتر برود، خطر ابتلا به بیماری های قلبی-عروقی در وی نیز افزایش می‌یابد.
از سوی دیگر، هرچه میزان HDL در خون فردی بالاتر برود، خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی عروقی در وی نیز کاهش می‌یابد.
